elem

          Tarihimiz geçiyor, gözlerimiz puslu. Bir derin boşluk var, içi karanlık ve acı dolu. 

          Mutsuzuz her birimiz yada öylesine mutlu. Teker tekerlik hayatlarımızı kalabalık yaşamlara gömüyoruz. Ne istediğini gerçekten bilmeden sanki çok önemliymiş gibi, arzusu eksik istekleri tüketiyoruz. Başkalarının gözlerine bakıp kendimizi aramaktan gerisini göremez olmuşuz. Kendi gözlerinin içinin güldüğünü, bunu gördüğünü hatırlayan var mı ?